Çıktı Mevsimlerin Canı – IFRAN KARABULUT

Çıktı mevsimlerin canı

Gün bitti… 

Yakalandı zaman ifrit ağına

Hazan vurdu, yel esti hasret dağına

Elimde kalakalan dal kurudu…

İçtim kumları, geçtim çölleri

Aştım bin ayı, yürüdüm yalın ayak

Göründü ufukta bir yudum su bak

Aldım elime göl kurudu….

Tek renkli bir resimdi tuvalde çizdiğim

Oyuncusu yitik hatıralarda gezdiğim

Süzülürken beş boyutlu patikalardan

Bu kaçıncı hasrete kördüğüm

Yürüdüm, yürüdüğüm yol kurudu…

Gecede düştüm Yunusça denize

Rastlamadım derdime çare bir ize

Tutunduğum dalgaların ömrü bitti

Kırıldı küreğim, sal kurudu…

İçtim mekânın soluk nefesini

Duydum uzaklardan gönlümün sesini

Yürüdüm, üç dünya, beş mevsim geçtim

Aldım elime, elimdeki gül kurudu…